Op het internet kom je op meerdere plaatsen lijstjes tegen van favoriete muziek van mensen. Op de beroemde site “Progarchives” vindt daar een hele discussie plaats in allerlei subgenres.Ook het fameuze ” Rollingstone” doet mee met deze lijst, zeker niet onaardig. Een hele uitgebreide lijst uit België vind je hier.
Op Youtube zijn er natuurlijk veel lijsten te vinden. Hierover nadenkend ben ik enkele maanden geleden mijn favoriete helden gaan verzamelen. Ik ga proberen hier een favoriete lijst van te gaan maken, waarbij ik kies voor losse nummers in plaats van hele albums. Voor mij is nooit een heel album favoriet.
Om maar met de deur in huis te vallen heb ik na lang nadenken bedacht dat het nummer “Starless” van de band King Crimson op nummer 1 komt. Hier in live uitvoering die overigens erg op het origineel lijkt.
En dan de voorlopige lijst:
Phideaux Xavier is een multi-instrumentalist, zanger en songwriter, die gebruik maakt van de drums van Rich Hutchins, producer Gabriel Moffat en een wisselende cast van ondersteunende muzikanten. Hij heeft sinds 2003 verschillende progressief/psychedelisch geïnspireerde albums uitgebracht. Het is muziek die invloeden kent vanuit onder andere Pink Floyd. De muziek is heel gelaagd en het kost tijd om het te doorgronden. Maar daarom is het zo knap wat hij heeft gemaakt. From hydrogen to love duurt ruim 18 minuten. Neem er de tijd voor en geniet!
Tangerine Dream werd in 1967 opgericht in Berlijn door Edgar Froese. De band bracht de afgelopen 55 jaar meer dan honderd albums uit.Ze werd door The New York Times “de beste synth-band in de wereld” genoemd.
Het werk van Tangerine Dream had een grote invloed op de ontwikkeling van Krautrock en later ook op trance-muziek.De band heeft in de loop der jaren vele wisselingen gekend. Naast Froese zijn Klaus Schulze,Peter Bauman, Thorsten Quaeschning en vele anderen lid van de band geweest. In 2015 overleed oprichter Edgar Froese. De band speelt totop heden nog regelmatig.
Ik heb voor dit nummer gekozen omdat het een van hun bekendste en toegankelijke nummer is. Het gaat in je hoofd zitten! De band heeft met het album Phaedra een experimenteel hoogtepunt gemaakt wat beklemmend, spannend en atmosferisch klinkt!
De band Rush is een verhaal apart in deze lijst. De muziek, die wat mij betreft duidelijk progressief is, wordt gekenmerkt door de hoge stem van zanger/bassist Geddy Lee. Er zijn liefhebbers die de muziek bestempelen als hard-rock. Ik ben het daar niet mee eens. Als je kijkt naar de opbouw van het nummer “the Trees”, klinken er progressieve elementen in.
Wat het nummer zo bijzonder maakt is de tekst. Het gaat over de strijd in het bos tussen de eiken en de esdoorns (oaks and maples) over het recht om zonlicht te hebben.
Op Reddit las ik de volgende uitleg:
“Het lied gaat over de esdoorns en de eiken die concurreren om zonlicht totdat ze een evenwicht bereiken, omdat de natuur een manier heeft om het te vinden. Dus de eiken en esdoorns zijn eindelijk in vrede wanneer plotseling mensen komen en de bomen omhakken met bijl, hakbijl en zaag. Mensen hebben al hun vooruitgang in een oogwenk verwoest. Dus hoewel het een lied is over opstaan tegen onderdrukking, gaat het ook over menselijke inmenging in de natuur.”
Ik vind dat een fraaie uitleg hoe je naar dit nummer kan kijken! Los daarvan zijn Geddy Lee (zang, bas en toetsen),Alex Lifeson (gitaar, zang) en Neil Peart (drums) fenomenaal goede muzikanten die hun sporen in de prog ruimschoots hebben verdiend!
Steven Wilson is een Britse zanger, gitarist, keyboardspeler en producer in het progressieve rock- en metalgenre. Hij is mede bekend geworden als zanger en leadgitarist van de Britse band Porcupine Tree, een band die verderop in mijn lijst zal terugkomen. Daarnaast staat hij bekend om zijn werk met de band Blackfield, een project waarin hij samenwerkt met de Israëlische muzikant Aviv Geffen. Ik waardeer de diversiteit van de muziek van Wilson. Hij heeft sinds 2008 veel solowerk uitgebracht, waarvan ik het meeste werk bezit in een luxe versie. Echter het nummer “the raven..” heeft mij altijd het meest kunnen bekoren. Het filmpje is briljant en de tekst gaat over het volgende: “Een oude man aan het einde van zijn leven die wacht om te sterven. Hij denkt terug aan een tijd in zijn jeugd toen hij ongelooflijk close was met zijn oudere zus. Zij was alles voor hem, en hij was alles voor haar. Helaas stierf ze toen ze allebei erg jong waren. De man raakt ervan overtuigd dat een raaf, die de tuin van de man bezoekt, zoiets is als een symbool of een manifestatie van zijn zus. Het ding is, zijn zus zong voor hem wanneer hij bang of onzeker was, en het had een kalmerende invloed op hem. In zijn onwetendheid besluit hij dat als hij de raaf zover kan krijgen om voor hem te zingen, dit het definitieve bewijs zal zijn dat dit in feite zijn zus is die is teruggekomen om hem mee te nemen naar het volgende leven.”
Hoe mooi kan muziek zijn?
De Britse band Anathema werd oorspronkelijk opgericht in 1990 en speelde doommetal muziek. Na meerdere personele wisselingen en uitgebrachte albums ontstond begin deze eeuw een nieuwe richting bij het uitbrengen van het album “A fine day to exit”.De kern van de muziek bevatte echter nog steeds dezelfde ingrediënten als gevoelens van depressie en wanhoop. De bandleden vanaf dat moment waren Vincent Cavanagh (vocalen en gitaar), Daniel Cavanagh (vocalen en gitaar), Jamie Cavanagh (bas), John Douglas (drums), Lee Douglas (vocalen) en Daniel Cardoso (toesten).
Vanaf ongeveer 2000 hebben de bandleden meerdere albums uitgebracht die zich kenmerkten door een zeer progressief geluid. De zang van Lee Douglas is fenomenaal! De band maakt veel gebruik van piano. De teksten zijn hier en daar moeilijk te begrijpen maar dat mag natuurlijk bij prog!
Ik heb de band 1 keer live gezien in muziekcentrum Vredenburg in Utrecht. Ik bewaar daar goeie herinneringen aan! De live sfeer was prachtig. Dit kun je ook goed terughoren in het album “Universal“.
Porcupine Tree is een Britse band welke vooral bekend is geworden door Steven Wilson. Het verhaal gaat dat hij de band had verzonnen als een legendarische groep uit de jaren 70. In het echt brak de band door met hun tweede album: “The Sky Moves Sideways“. De titelsong is maar liefst 18 minuten lang en doet sterk denken aan Pink Floyd. Vandaar dat ik ook liefhebber ben geworden van deze fantastische band! Het nummer “point three”, wat je hier hoort is bombastisch maar tevens erg progressief! Maar luister daarnaast ook naar de vele albums die onder leiding van Steven Wilson zijn gemaakt.Naast Wilson speelt Richard Barbieri op de toetsen en is Gavin Harrison verantwoordelijk voor de drums.
5. IQ – Harvest Of Souls
IQ is een progressieve-rockband behorend bij het subgenre neo-prog. De band werd in 1981 opgericht door gitarist Mike Holmes. Groot commercieel succes heeft de band nooit gehad, maar door de jaren heen is wel een groep trouwe aanhangers opgebouwd. Vooral in de beginjaren werd IQ erg beïnvloed door Genesis.
Muzikaal heeft de band door geleidelijk een gevarieerd en eigen geluid weten te ontwikkelen: harde, maar ook melodieuze rock, aangevuld met de diepzinnige en vaak cryptische teksten van Nicholls.
Het genoemde nummer wat ik heb gekozen duurt maar liefst 26 minuten! Het kenmerkt zich door de vele wisselingen in de melodie. Luister en huiver!
Ik heb lang getwijfeld welk nummer ik van deze progband pur-sang zou gaan kiezen.
Jon Anderson, Bill Bruford, Steve Howe, Chris Squire, Rick Wakeman waren de leden die mij vele uren luistergenot hebben bezorgd in de early seventies. Veel mensen zullen de gemakkelijkste weg kiezen en vermoedelijk kiezen voor “Owner of a lonely heart”, of mogelijk het nummer “Roundabout”. Maar Heart of the sunrise is vor mij het toppunt van prog! En het mooie is dat alle leden van de band hun bijdrage leveren. Het album “Fragile” is dan ook mijn favoriete album van de band.
Genesis werd in 1967 opgericht. Je kan de carriere in twee delen opsplitsen. Met Peter Gabriel als frontman en met Phil Collins als frontman. Voor mij is de eerste periode favoriet omdat mede dankzij Gabriel er geweldige albums zijn gemaakt. “Selling England By The Pound” is altijd mijn favoriet gebleven. Peter liet een zwarte en macabere humor zien die het gezicht van de band toen bepaalde. Om het theatrale aspect van de muziek nog meer kracht bij te zetten en ook om de ogen van de muziekpers op de groep gericht te krijgen, kroop Gabriel op het podium in de huid van een almaar groter arsenaal aan personages. Hij gebruikte make-up, vertelde bizarre verhalen, maar maakte voornamelijk gebruik van kostuums.
In 1975 vertrok Gabriel uit de band waarna Phil Collins de nieuwe frontman werd. Naast hem was Steve Hackett een van de grote mannen van de band.
2. Pink Floyd – A Saucerful Of Secrets
Lange tijd heb ik Pink Floyd beschouwd als mijn meest favoriete band aller tijden. En eigenlijk is dat ook zo! Maar een nummer uitkiezen wat het beste is kan eigelijk niet. Toen ik de band eind 70-er jaren enkele malen live had gezien, waaronder het legendarische concert in de Kuip in Rotterdam, is lange tijd “Comfortably Numb” mijn favoriet geweest. Maar dat kwam vooral door de iconische uitvoering die zij brachten in de Kuip. Vooral de lichtshow was legendarisch!
Maar ik heb het nummer teveel gehoord. En op mijn zoektocht naar welke nu dan het beste zou kunnen zijn kwam ik toch uit bij Saucerful. Het laat de band zien in zijn meest experimentele progfase die ik van ze ken, opgenomen in Pompeii. De boys zien er uit als rasechte hippies met hun lange haren. Het was niet voor niks 1971. Hoe mooi was die tijd en hoe wonderschoon deze muziek!
- King Crimson – Starless
De Britse band werd opgericht in 1969 rond gitarist Robert Fripp.De band geldt als een van de grondleggers van de progressieve rock. Het nummer Starless komt van hun laatste studioalbum “Red”.
Ik kan hier een heel verhaal over de band gaan vertellen, maar ik las laatst hier een uiteenzetting die alles overtreft! Ik kan je aanraden om dit te gaan lezen. Prachtig hoe deze figuur het verhaal van de band beschrijft!
